Ciego el animal sueña un espejo | Genaro da Silva

n  

 

El animal palpa la corteza del árbol,

el animal palpa la corteza de la piedra,

el animal palpa la corteza del animal.

Se dice animal y le dice animal al árbol,

se dice animal y le dice animal a la piedra,

se dice animal y le dice animal al animal.

Pero no es un bosque el animal no es

una montaña

el animal

no es

un animal.

 

Cuando ciego el animal sueña un espejo

(sueña que)

un ángel es el animal.      

n  

 

O animal apalpa a casca da árbore,

o animal apalpa a casca da pedra,

o animal apalpa a casca do animal.

Dise animal e dille animal á árbore,

dise animal e dille animal á pedra,

dise animal e dille animal ao animal.

Mais non é un bosque o animal non é

unha montaña

o animal

non é

un animal.

 

Cando cego o animal soña un espello

(soña que)

un anxo é o animal.

 

p  

 

El desierto es un aire inmenso sin aroma.

La infancia huele a humedad

y al tiempo fresco de los grillos.  

 

El ángel no quiere pintar el desierto sino la espera;

no quiere pintar el pozo sino el frío.  

 

Por eso regueros de arena en los roquedos;

por eso alas de libélula en el lago.

 

Cuando niño el niño ciego

alguien asió su mano

y trazó efigies en el aire:

Esto es el nimbo, el arco iris.

Estos son los cúmulos y cirros.

 

Entierra piedras entonces el ángel en la playa

y muestra

vacías

sus manos.

 

Sólo este dolor

pero se afana.      

p  

 

O deserto é un aire inmenso sen aroma.

A infancia cheira a humidade

e ao tempo fresco dos grilos.

 

O anxo non quere pintar o deserto senón a espera;

non quere pintar o pozo senón o frío.

 

Por iso regueiros de area nos rochedos;

por iso azas de libélula no lago.

 

Cando neno o pintor cego

alguén cinguiu a súa man

e describiu efixies no aire:

Isto é o nimbo, o arco da vella.

Estes son os cúmulos e cirros.

 

Soterra pedras entón o anxo na praia

e amosa

baleiras

as mans.

 

É só esta dor

na que se afana.     

de: O pintor cego

*De próxima aparición

 

 

SOMBRA  

 

Un cuerpo diáfano al que acercarnos

la perdición encarnada en transparencia reinventarnos

entonces para el otro renacer

en nosotros a través del otro

 

acercarnos al límite de ese vacío escudriñar el pozo ser

 

pozo

***

La acumulación de máscaras que tratan de vestir la inanidad

 

será esta ausencia de sí, este vértigo, lo que arrastre semejante dolor?

***

trémolo de máscaras ante la sombra

lo que nos reporta la experiencia

:

la ausencia de rostro tras las máscaras

:

Te imagino flor negra fármaco y cuchillo cesura que enfrenta hueco contra hueco

distancia habitable

sed

SOMBRA  

 

Un corpo diáfano ao que achegarnos

a perdición encarnada en transparencia reinventarnos

entón para o outro renacer

en nós a través do outro

 

achegármonos ao límite dese baleiro escudriñar

no pozo ser

pozo

***

A acumulación de máscaras que tratan de vestir a inanidade  

será esta ausencia de si, esta vertixe, a que arrastre semellante dor?

***

trémolo de máscaras perante a sombra

o que nos achega a experiencia

:

a ausencia de rostro atrás das máscaras

:

Imaxínote flor negra fármaco e coitelo cesura que enfronta oco contra oco

distancia habitábel

sede

 

BASTIDORES 

 

Un mano jugaba en el cabello ensortijado

una promesa velada de amerizaje

el modo en que el ojo esquiva al ojo el modo

en que un ciego cuerpo

busca cobijo en el tremor de otro cuerpo

 

—y huellas de gorriones en las mejillas—

 

Porque jugábamos a vestir cada uno su caleidoscopio

difusa mirada que en la distancia reconstruye

la invención de un nosotros en el bosque sangrante

 

—y las huellas de las procesionarias trepando por las piernas—

 

Ahora, la gata trajo un pequeño lagarto ya muerto a la cocina, así

es mi presentimiento:

La sutil belleza de la gata acechando a su víctima

 

la hipnosis antes del zarpazo.

 

***

De la playa recuerdo aletas de delfines, también escuchamos un perro aullando a lo lejos, gusanos rematando el cadáver de una gaviota y el olor de las algas podridas en la orilla

:

Este es mi presentimiento

:

tan solo un lirio muerto en la espuma de Cartago    

COXIA  

 

Unha man xogaba no cabelo enguedellado

unha promesa velada de lene aterraxe

o xeito en que o ollo esquiva o ollo o xeito

en que un cego corpo

busca acubillo no tremor doutro corpo

 

—e pegadas de pardais nas meixelas—

 

Porque xogabamos a vestir cadanseu calidoscopio

difuso ollar que na distancia reconstrúe

a invención dun nós no bosque sangrante

 

—e as pegadas das procesionarias a gabear polas pernas—

 

Agora, a gata trouxo un pequeno lagarto xa morto á cociña, así

é o meu presentimento:

A sutil beleza da gata murando a súa vítima

 

a hipnose antes da poutada.

 

***

Da praia lembro os lombos dos golfiños, tamén ouvimos un can ouvear ao lonxe, vermes a rematar o cadáver dunha gaivota e o cheiro das algas podrecidas na ribeira

:

Este é o meu presentimento

:

tan só un lirio morto na escuma de Cartago

 

DESEO  

 

Porque para hablar de deseo he de decir dolor,

desprecio y abismo. No caída.

Sí umbral

sí enfermedad.

***

Hablar de mi deseo

es atravesar en la garganta tintoreras

infestadas de tenias.

DESEXO  

 

Porque para falar de desexo hei de dicir dor,

desprezo e abismo. Non caída.

Si limiar

si doenza.

***

Falar do meu desexo

é atravesar na gorxa as quenllas

infestadas de tenias.

 

de: Flor Negra

Pontevedra | Chan da Pólvora editora | 2018

 

Arvo Part

Sinfonía nº4

 

Primer movimiento

Con sublimata      

 

Salvífico en la nieve doliente

cada nuevo día baja hasta el pantano,

lame a los leprosos sus llagas

y susurra:

si de basalto a médula del volcán

si sobre él huye la niebla

si también la lechuza blanquísima

si en los dientes del lobo.

 

Segundo movimiento

Affanoso      

 

(los ojos d)el animal sin

ojos abrasados en el levísimo tacto

de la pelusa de la liebre en la lengua:

cuando caen las plumas de la lechuza

imagina la nieve sobre el pantano




Tercer movimiento

Deciso

 

Como las correntes marinas que acumulan caracolas

en playas solitarias

el vento arremolina todos los pétalos del claustro

alrededor del olivo seco

pero, ¿una casa sin techo es aún una casa?

 

la primera gota para el pájaro sediento

(la jaula es un espejo de ceniza y hueso)

El primer copo para despertar al pantano

(el hueco que deja el lobo cuando detiene la flecha),

el primer relámpago para la piel impoluta

(el eco de la cereza en labios inermes)

 

cuando la serpiente devora el rosario

cuando todos los meteoros entran en la casa  

Arvo Part

Sinfonia nº4

Primeiro movimento

Con sublimata

 

Salvífico na neve doente

desce cada novo dia ao pântano,

lambe as chagas dos leprosos

e segreda:

se de basalto a medula do vulcão

se sobre ele foge a névoa

se também a coruja branquíssima

se nos dentes do lobo.

 

Segundo movimento

Affanoso

 

(os olhos d)o animal sem

olhos abrasados na leveza do tacto

da pelugem da lebre na língua:

quando caem as penas da coruja

imagina a neve

sobre o pântano

 

 

Terceiro movimento

Deciso

 

Como as correntes marinhas que acumulam búzios

em praias solitárias

o vento redemoinha todas as pétalas do claustro

à volta da seca oliveira

mas, uma casa sem teto é ainda uma casa?

 

a primeira gota para o pássaro sedento

(a gaiola é um espelho de cinza e osso)

a primeira foleca para o despertar do pântano

(o oco que deixa o lobo quando detém a seta),

o primeiro lôstrego para a pele impoluta

(a cereja ecoa em lábios inermes)

 

quando a serpe devora o rosário

quando todos os meteoros entram na casa

 

Purify. Neurosis, through silver in blood

 

Se consume si arde se tiembla si

animal que niega se animal,

casca velo cáliz corteza:

si una estructura impoluta.

 

Si la sangre se la pureza si la carne se:

donde primigenias husmean tempestades

(ataúd se vuelve cuerpo que hábito cubre)

finge brama grita el pantocrátor.

 

Sin piel sin gruta sin fuego:

si el cuerpo es muralla contra sí

sobre piedras grava salmos de traición,

ni es sacro quien no toca ni lo intacto:

profano claudica el paracleto.

 

Si víscera si sexo si cadáver

si ángeles vomitan negra sangre:

no liturgia no ábaco no flecha

solo carne ardiente

si la pureza.

Purify. Neurosis, through silver in blood

 

Se consome se arde se treme se

animal que nega se animal,

casca véu cálice cortiça:

se uma estrutura impoluta.

 

Se o sangue se a pureza se a carne:

onde primigénia fareja a tempestade

(jazigo vira o corpo se veste o cobre)

finge brama brada o pantocrátor.

 

Sem pele sem gruta sem lume:

se o corpo é muralha contra si

sobre pedras grava salmos de traição,

nem é sacro quem não toca nem o intacto:

profano claudica o paracleto.

 

Se víscera se sexo se carcaça

se anjos vomitando sangue preto:

não liturgia não ábaco não seta

só carne ardente

se a pureza.

 

 de la antología: Mixtapes II

Coimbra | Editorial do Lado esquerdo | 2018

 

*Poemas publicados (y escritos) originalmente

en portugués para la mencionada publicación.

 

 


Jaro baja

Genaro da Silva

[Pontevedra, España, 1980] Es un poeta gallego. Autor de títulos como Mudanzas (2008, Premio de poesía de la Universidad de Zaragoza), Esguello (2015, Fundación Cuña-Casasbellas, en coautoría con la pintora Carolina Munáiz), Lahdnets (2018, Ejemplar único, con Gabriel Viñals) o Flor Negra (2018, Chan da Pólvora), es editor de la revista y de la página de los tr3sreinos.com. Asimismo, es doctor en Biodiversidad y Ecosistemas y trabaja en proyectos de ecología y conservación, principalmente con libélulas y mariposas.